1. Pędzel2. Papier3. Tusz4. Kamień do rozcierania tuszu
Cztery skarby gabinetu erudyty (literatury) 文房四宝
Pędzle podobno używano już od dynastii Shang, a za Zhou wygląd pędzla już się „unormował". Zazwyczaj wykonany jest z bambusowego trzonka, w którym osadzone jest włosie. Włosie może być z jednego materiału albo z kilku, a ich dobór zależy od przeznaczenia pędzla, ponieważ czasami potrzebne jest bardziej lub mniej sprężyste by uzyskać określony efekt. Najczęściej jest to drobne włosie kozy, owcy albo łasicy (coś takiego). Pędzel musi być szpiczasty.
Pędzel
Wynaleziony (lub udoskonalony) w epoce Han. Początkowo nie był jakiś super popularny, dopiero w okresie rozbicia kraju się rozpowszechnił i taki powszechny to był już za Tang (bo wynaleziono druk). Jako podłoże do malarstwa i kaligrafii rozpowszechnił się za Song i Yuan. (Na jedwabiu też można było kaligrafować)
Papier
Zazwyczaj ma jedną większą powierzchnię na której kolistym ruchem z użyciem małej ilości wody rozciera się sztabkę tuszu.
Kamień do rozcierania tuszu
Najstarsze obrazy chińskie to malarstwo ścienne. Dopiero potem zaczęły się pojawiać przenośne podkłady malarskie (jedwab, papier) - parawany ( jedno lub wieloczęściowe ) - Na stelażu naklejano warstwy papieru i potem ten obraz na kolejnej warstwie papieru.-
Różne postacie dzieł malarskich i kaligraficznych
dwa kształty: okrągły, rzadziej obły (nieskładany, najstarszy typ) lub taki jak bardziej kojarzymy (składany, chyba wynalazek japoński, od Ming). Wykonywano z jedwabiu, później też z papieru i to montowano w ramie. Oba typy wachlarzy pokrywano jakimiś malowidłami lub kaligrafią. Czasami zdejmowano ten materiał z ramy i oprawiano go, czasami zbierano je w albumy. W Yuan i Ming było modne żeby na tym wachlarzu ktoś znany napisał inskrypcję (kaligraf, urzędnik, malarz itp). Takie wachlarze były taką jakby wizytówką i bez nich nie wychodziło się z domu, świadczyły one o koneksjach i znajomościach.
Wachlarze
zawierały arkusze papieru lub jedwabiu które były naklejane na grubszy papier, oprawiane, obklejane jedwabiem. Albumy zazwyczaj były małym zbiorkiem połączonym w jakiś logiczny sposób (ten sam autor, ten sam czas, ta sama era panowania, ta sama szkoła malarska/kaligraficzna itp). Albumy miały kilka lub więcej kart, zdarzały się pojedyncze dzieła oprawione w ten sposób.Dzieła oprawione w karty można było łączyć w taki rodzaj harmonijki, można je było oglądać jak książkę (od lewej do prawej) lub przekładać od siebie na zewnątrz. Można też było karty trzymać luzem w jakiś pudełku, albo zszyć jak książkę.oprawy książkowe: motylkowa, harmonijkowa, szyta
Albumy
to najpopularniejszy format malarski jeśli chodzi o te przenośne (pomijając parawany i wachlarze). Początkowo dominowały zwoje poziome zwane ręcznymi, czytano je od prawej krawędzi do lewej. Początkowo to były zwoje wykonane z listewek (wcześniej było o tym jak to robiono - łączono listewki w ciągi i powstawał zwój), potem z jedwabiu, a potem z papieru. Po zwinięciu lewa krawędź była w środku zwoju. I takie zwoje przechowywano w kasetkach, woreczkach, pudełeczkach itp. Na wierzchu opakowania był tytuł, który był też na pasku na dziele. Z czasem powstała skomplikowana procedura tworzenia zwoju, łączono wiele arkuszy papieru.W zwoju pierwsza część była bez napisu (tak jak na środkowym obrazku ↓), potem było miejsce albo puste albo miało wprowadzenie napisane dużymi znakami, a w dalszej części pojawiało się malowidło/dzieło kaligraficzne i dalej można było dodawać kolejne arkusze gdzie przez właścicieli umieszczane były inskrypcje (kolofony). Te inskrypcje mogły ale nie musiały być. Pojawiają się też pieczęcie właścicieli, kolekcjonerów.
Zwoje
- wywodzi się od chorągwi - nie może być zbyt długi- ograniczona ilość dodawania czegoś np. kolofonu- nie są przeznaczone do dłuższej ekspozycji ( kilka tyg-mies), przez większość czasu zwinięte i schowane- rozwijane przy ważnych okazjach np. święto, przybycie gościa-
zwój pionowy / wiszący
- u góry dzieło malarskie, na dole kaligraficzne.- zwoje poziome zwane ręcznymi, czytano je od prawej krawędzi do lewej. Początkowo to były zwoje wykonane z listewek (wcześniej było o tym jak to robiono - łączono listewki w ciągi i powstawał zwój), potem z jedwabiu, a potem z papieru. Po zwinięciu lewa krawędź była w środku zwoju. I takie zwoje przechowywano w kasetkach, woreczkach, pudełeczkach itp. Na wierzchu opakowania był tytuł, który był też na pasku na dziele.- Zwoje poziome jeszcze mniej czasu były na widoku, były wyciągane tylko do oglądania (scena po scenie, napis po napisie). Zwoje ręczne nie były rozwijane w całości, oglądane fragmentami.
zwój poziomy
- zwoje pionowe tworzyły poliptyk, czyli kilka zwojów tworzyło malowidło / kompozycję. Najczęściej czteroczęściowe np. pory roku, kompzycje tworzące logiczną całość, max 16 części. - poliptyki stały się opularne za Song, a przeważały za Ming i Qing -
poliptyk
- inna forma zwojów pionowych/wiszących - takie zwoje wisiały w ważnym miejscu, np. w salonie. - środkowa część szersza i najczęściej jest to duży znak lub kilka np. pomyślna treść (pomyślna treść: 龍, 虎, 壽, 福 itp.) albo jakiś obraz (pejzaż, portret znanej osobistości, przodka itp). Dwa węższe zwoje to zawsze zwoje kaligraficzne. Dużych znaków zawsze była jednakowa liczba, harmonijna, symetryczna kompozycja (nie tylko wizualnie ale i językowo). I z tego bierze się kuplet - dwuwiersz -
tryptyk
inaczej dystych/dwuwiersz (duilian), dwie linie tekstu najczęściej o charakterze poetyckim. Stały się popularne za Ming i Qing. - bierze się z tryptyku
kuplet
Wiszący tryptyk
0
Wiszący poliptyk pingtiao
0
Kuplet duilian
0
- prawdopodobnie wywodzi się z okresu 5 dynastii - wspomnienie o tym w dyn. Tang u ZHang Yanyuana w Zapiskach o sławnych malarzach z dawnych epok - jest wspomniane w osobnym rozdziale, że już w piątym wieku naszej ery były osoby, które się specjalizowały w oprawie obrazów, zwojów poziomych.- xuanhe - czasy cesrza Huizonga, dyn. Song - sposób oprawy dzieł
Sztuka oprawiania obrazów lub kaligrafii
Za czasów panowania cesarza Huizonga (dynastia Song) został opracowany sposób oprawy dzieł „xuanhe": na początku fragment ozdobiony jedwabiem, potem fragment zawierający napisy, na pasku tytuł i autor, potem miejsce na główne dzieło i kolejne odcinki wykonywano z innych materiałów i ozdabiano je pieczęciami. Zasady oprawy xuanhe nie obejmowały tylko rodzaju materiałów i co ma być w konkretnej części, ale też określone były typy, umiejscowienie i wielkość pieczęci
Sposób Xuanhe
Estampażu (tapian/taben) to odcisk jakiegoś przedmiotu wykonany na papierze przy pomocy tuszu. Przedmiot to inskrypcja na twardym materiale (najczęściej kamiennym lub brązowym), relief lub ozdoby. I na ten przedmiot (sucha lub mokra powierzchnia) się przykłada papier i się wykonuje odbitkę. Estampaże odbijano ze steli, naczyń brązowych itp. Najczęściej estampaże miały kolor czarny ale wykorzystując barwnik cynobrowy mogły być też czerwone (dość rzadkie).Estampaż prawdopodobnie pojawił się tak jak oprawa obrazów w epoce Sześciu Dynastii, bardzo popularny był za Tang, a pózniej jeszcze bardziej. Najstarsza zachowana odbitka estampażowa pochodzi z połowy 7 wieku z czasów panowania cesarza Taizonga z dynastii Tang i to jest estampaż kamiennej inskrypcji z 648 roku.Czasami oryginalna kamienna inskrypcja ginęła i wtedy na postawie odbitki znowu tworzono kamienną wersję.
Estampaż
Różne metody posługiwania się pędzlem umożliwiały uzyskanie różnych kształtów, np różnych rodzajów roślin. W późniejszych czasach nadano osobne nazwy poszczególnym rodzajom kresek (za Ming to już było a nawet od Song). Od Song zaczęły się kreski fakturowe (topory, włókna konopne itp ↓). „Kropki Mi" to od Mi Fu i jego syn. Mi Youren (puentylizm, kropki), te góry się rozpływają ale widać kropki z których te góry są zbudowane. Różne kreski stosowano w zależności od tego co chciało się namalować, jaki efekt osiągnąć.- malarstwo precyzyjne - technika bezkostna ( malowanie plamą )- malarstwo zapisywania idei - lecąca biel - rozlewanie tuszu
techniki malarskie
Malarstwo precyzyjne (gongbi hua) z dużą dbałością odnosi się do detali. Najczęściej malowane są rośliny, kwiaty, nieduże zwierzęta (ptaszki, króliki, owady). Technika polega na namalowaniu konturów i wielokrotnym wypełnieniu ich barwami (skomplikowany proces). Wywodzi się od malarstwa akademickiego malarzy dworskich.
Malarstwo precyzyjne
Technika bezkostna (malowanie plamą), nie zaznaczamy konturów tylko grubszym pędzlem malujemy obiekt. Ta technika bezkostna jest stosowana często w malarstwie „zapisywania idei" (xieyi). To malarstwo wywodzi się od malarzy erudytów/literatów, którzy tworzyli na własne potrzeby a nie dla dworu . Bardziej żywiołowe zaznaczanie kształtów (?).
technika bezkostna
To malarstwo wywodzi się od malarzy erudytów/literatów, którzy tworzyli na własne potrzeby a nie dla dworu . Bardziej żywiołowe zaznaczanie kształtów (?).
malarstwo zapisywania idei ( xieyi )
Lecąca biel to efekt wizualny pojawiający się gdy używamy dość suchego pędzla albo posługujemy się nim na tyle szybko, że na papierze zostaje ślad tak jakby nie był on całkiem wilgotny. Używany zwłaszcza w malarstwie erudytów (powierzchnie i zarysy skał). Zhang Mengfu →
lecąca biel 飛白
Rozlewanie tuszu
0
lecąca biel 非白
0
malarstwo zapisywanie idei 写意 ( wywodzi się od malarzy erudytów / literatów, któzy tworzyli na własne potrzeby, a nie dworu )- żywiołowe - technika bezkostna ( mogu) często stosowana w malarstwie idei
0
Technika bezkostna mogu
0
Kreski fakturowe
topory, włókna konopne
Kropka Mi
Od Mi Fu i jego syna
Szkic konturowy baimiao 白描
0
Malarstwo precyzyjne gongbi hua工笔画
0
Zwój ręczny w oprawie xuanhe Wang Xizhi Shangyu tie Wsch dyn. Jin
0